Klik rechts van de stip in de navigatiebalk hierboven: gesproken tekst aan / uit

U kunt de complete vertaling per email opvragen; klik hier voor de voorwaarden.

Les Fleurs du mal

Le Cygne

À Victor Hugo

I

Andromaque, je pense à vous! Ce petit fleuve,
Pauvre et triste miroir où jadis resplendit
L'immense majesté de vos douleurs de veuve,
Ce Simoïs menteur qui par vos pleurs grandit,

 

A fécondé soudain ma mémoire fertile,
Comme je traversais le nouveau Carrousel.
Le vieux Paris n'est plus (la forme d'une ville
Change plus vite, hélas! que le coeur d'un mortel);

 

Je ne vois qu'en esprit tout ce camp de baraques,
Ces tas de chapiteaux ébauchés et de fûts,
Les herbes, les gros blocs verdis par l'eau des flaques,
Et, brillant aux carreaux, le bric-à-brac confus.

 

Là s'étalait jadis une ménagerie;
Là je vis, un matin, à l'heure où sous les cieux
Froids et clairs le Travail s'éveille, où la voirie
Pousse un sombre ouragan dans l'air silencieux,

 

Un cygne qui s'était évadé de sa cage,
Et, de ses pieds palmés frottant le pavé sec,
Sur le sol raboteux traînait son blanc plumage.
Près d'un ruisseau sans eau la bête ouvrant le bec

 

Baignait nerveusement ses ailes dans la poudre,
Et disait, le coeur plein de son beau lac natal:
«Eau, quand donc pleuvras-tu? quand tonneras-tu, foudre?»
Je vois ce malheureux, mythe étrange et fatal,

 

Vers le ciel quelquefois, comme l'homme d'Ovide,
Vers le ciel ironique et cruellement bleu,
Sur son cou convulsif tendant sa tête avide
Comme s'il adressait des reproches à Dieu!

 

II

Paris change! mais rien dans ma mélancolie
N'a bougé! palais neufs, échafaudages, blocs,
Vieux faubourgs, tout pour moi devient allégorie
Et mes chers souvenirs sont plus lourds que des rocs.

 

Aussi devant ce Louvre une image m'opprime:
Je pense à mon grand cygne, avec ses gestes fous,
Comme les exilés, ridicule et sublime
Et rongé d'un désir sans trêve! et puis à vous,

 

Andromaque, des bras d'un grand époux tombée,
Vil bétail, sous la main du superbe Pyrrhus,
Auprès d'un tombeau vide en extase courbée
Veuve d'Hector, hélas! et femme d'Hélénus!

 

Je pense à la négresse, amaigrie et phtisique
Piétinant dans la boue, et cherchant, l'oeil hagard,
Les cocotiers absents de la superbe Afrique
Derrière la muraille immense du brouillard;

 

À quiconque a perdu ce qui ne se retrouve
Jamais, jamais! à ceux qui s'abreuvent de pleurs
Et tètent la Douleur comme une bonne louve!
Aux maigres orphelins séchant comme des fleurs!

 

Ainsi dans la forêt où mon esprit s'exile
Un vieux Souvenir sonne à plein souffle du cor!
Je pense aux matelots oubliés dans une île,
Aux captifs, aux vaincus!... à bien d'autres encor!

 





.

De zwaan

Aan Victor Hugo

I

Andromache, ik denk aan jou! — De kleine vliet,
die armelijk schamele spiegel die lang geleden blonk
door de immense majesteit van je weduwenverdriet,
die de valse Simois1 voedde met jouw tranen die hij dronk,


heeft plotseling in mijn krioelende gedachtenis postgevat,
toen ik op een keer de nieuwe Carrousel2 over ben geweest.
— Het oude Parijs bestaat niet meer (de vorm van een stad
verandert sneller, helaas! dan de menselijke geest);


                     [ . . . ]
 
 
 


                     
 
 
 


zag ik een zwaan die ontsnapt was uit zijn kooi,
die op zijn zwemvliezen over het droge plaveisel is gekropen,
langs de smerige grond slepend met zijn witte verentooi.
Bij een spakerige goot deed de vogel zijn snavel open,


baadde rusteloos zijn vleugels in het opgedroogde vuil
en huilde, in diep verlangen naar zijn mooie geboortebeek:
"Regen, wanneer val je? Storm, waar blijft je gehuil?"
Ik zie die ongelukkige vogel, die op de noodlottige mythe leek


van de man in Ovidius, soms naar de hemel opstijgen,
op weg naar het wrede, sardonische hemelblauw,
zijn lichaamstaal spreekt één groot dreigen,
alsof hij met verwijten God berispen zou!


II

Parijs verandert! maar niets in mijn melancholie
wordt bewogen! Nieuwe paleizen, steigers, kasseien,
oude wijken, alles wordt voor mij een allegorie,
en mijn dierbare herinneringen zijn zwaarder nog dan keien.


                     [ . . . ]
 
 
 

                     
 
 
 

Ik denk aan de negerin, uitgemergeld door tbc,
die met verwilderde blikken door modderige straten glist,
op zoek naar de verdwenen kokospalmen van Guinee
achter een immense muur van smerige mist;


aan degenen die nooit hebben behaald wat zij hebben beoogd,
nooit! Aan hen die trieste tranen drinken
en verdriet zuigen terwijl een goede wolvin ze zoogt!
Aan de magere weesjes die verwelken als seringen!


Zo laat in het donkere bos waar mijn ziel zich terugtrekt
een oude herinnering de jachttrompet luid jammeren!
Ik denk aan de zeelui die op een of ander eiland zijn verrekt,
aan gevangenen, aan verslagenen! . . . en aan vele anderen!

 

 

1. De god van de Simois, die stroomt van de berg Ida, en in de vlakte van Troje uitmondt in de Xanthus of de Scamander

2. Brug in Parijs