Klik rechts van de stip in de navigatiebalk hierboven muziek aan / uit

xx

La vague et la cloche

Tekst: François Coppée

Une fois, terrassé par un puissant breuvage,
J'ai rêvé que parmi les vagues et le bruit
De la mer je voguais sans fanal, dans la nuit,
Morne rameur, n'ayant plus l'espoir du rivage.

L'océan me crachait ses baves sur le front
Et le vent me glaçait d'horreur jusqu'aux entrailles.
Les vagues s'écroulaient ainsi que des murailles,
Avec ce rythme lent qu'un silence interrompt.

Puis tout changea. La mer et sa noire mêlée
Sombrèrent. Sous mes pieds s'effondra le plancher
De la barque... Et j'étais seul dans un vieux clocher,
Chevauchant avec rage une cloche ébranlée.

J'étreignais la criarde opiniâtrement,
Convulsif et fermant dans l'effort mes paupières ;
Le grondement faisait trembler les vieilles pierres,
Tant j'activais sans fin le lourd balancement.

Pourquoi n'as-tu pas dit, o rêve ! où Dieu nous mène ?
Pourquoi n'as-tu pas dit s'ils ne finiraient pas,
L'inutile travaile et l'éternel fracas
Dont est fait la vie, hélas ! la vie humaine ?

xx

De golf en de klok

xx

Op een keer, gevloerd door een krachtig brouwsel,
droomde ik dat ik tussen de golven en het lawaai
van de zee 's nachts zonder lantaarn voer,
een sombere roeier, geen hoop meer op de kust.

De oceaan spuugde zijn kwijl over mijn lichaam
en de wind verkleumde me tot op het bot.
De golven stortten ineen als muren,
in een traag ritme, onderbroken door stilte.

[ . . . ]

De volledige tekst kunt u per email opvragen.
Klik hier voor de voorwaarden.