Thaliarque

Etudes Latines

Tekst: Charles-Marie-René Leconte de Lisle

Ne crains pas de puiser aux réduits du cellier
Le vin scellé quatre ans dans l'amphore rustique;
Laisse aux Dieux d'apaiser la mer et l'orme antique,
Thaliarque! Qu'un beau feu s'égaye en ton foyer.

Pour toi, mets à profit la vieillesse tardive:
Il est plus d'une rose aux buissons du chemin.
Cueille ton jour fleuri sans croire au lendemain;
Prends en souci l'amour et l'heure fugitive.

Les entretiens sont doux sous le portique ami;
Dans les bois où Phoebé glisse ses lueurs pures,
Il est doux d'effleurer les flottantes ceintures,
Et de baiser des mains rebelles à demi.

xx

Thaliarchus

xx

Wees niet bang om te verdrinken in de kelder
waar jonge wijn in gebarsten amfora’s rust;
laat de goden oceanen en oude eiken temmen,
Thaliarchus! Laat mooi vuur in je haard ontbranden.

Ik zeg je, geniet van het groeien der jaren:
er bloeien veel rozen in de berm langs het pad.
Pluk de bloemrijke dag en denk niet aan morgen;
aanvaard de beslommeringen der liefde en het vluchtige uur.

Gesprekken zijn aangenaam onder vriendelijk prieel;
in het bos waardoorheen Phoebus zijn licht werpt,
is het zoet waar heldere stralen zich strelen,
en aarzelende handen elkaar kussen.

De Soracte-ode is een gedicht waarin Horatius een zekere Thaliarchus aanspoort om bij de dag te leven en ervan te genieten.