Le vert colibri, le roi des collines,
Voyant la rosée et le soleil clair,
Luire dans son nid tissé d'herbes fines,
Comme un frais rayon s'échappe dans l'air.
Il se hâte et vole aux sources voisines,
Où les bambous font le bruit de la mer,
Où l'açoka rouge aux odeurs divines
S'ouvre et porte au coeur un humide éclair.
Vers la fleur dorée, il descend, se pose,
Et boit tant d'amour dans la coupe rose,
Qu'il meurt, ne sachant s'il l'a pu tarir!
Sur ta lèvre pure, ô ma bien-aimée,
Telle aussi mon âme eut voulu mourir,
Du premier baiser qui l'a parfumée.
De groene kolibrie, de prins van de heuvels,
Schiet bij het zien van zon en dauw
Op zijn van gras gevlochten nest
Als een glanzende pijl omhoog.
Haastig vliegt hij naar het nabijgelegen ven
Waar het wuivende riet ruist als de zee,
En de rode hibiscus met zijn hemelse geur
Zich opent om zijn vochtige en glanzende hart te tonen.
[ . . . ]
De volledige tekst kunt u per email opvragen.
Klik hier voor de voorwaarden.
Webontwerp en vertalingen: Bert Nieuwenhuize © (tenzij anders vermeld) Geen publicatie of gebruik zonder toestemming.
xx
Neem contact op via de link op de pagina. Vermeld waarvoor u de vertaling wilt gebruiken, deze zal u dan na betaling per ommegaande worden toegestuurd.
Bij publicatie dient u naam en bron te vermelden. Publicatie op andere websites of voor commerciële doeleinden is niet toegestaan.
