Nos sentiers aimés s'en vont refleurir
Et mon cœur brisé ne peut pas renaître.
Aussi chaque soir me voit accourir
Et longuement pleurer sous ta fenêtre.
Ta fenêtre vide où ne brille plus
Ta tête charmante ett ton doux sourire ;
Et comme je pense à nos jours perdus,
Je me lamente, et je ne sais que dire.
Et toujours les fleurs, et toujours le ciel,
Et l'âme des bois dans leur ombre épaisse
Murmurant en choeur un chant éternel
Qui se répond dans l'air chargé d'ivresse !
Et la mer qui roule au soleil levant,
Emportant bien loin toutes mes pensées...
Qu'elles aillent donc sur l'aile du vent
Jusques à toi, ces colombes blessées !
De paden waar we van hielden zullen weer bloeien
en mijn gebroken hart kan niet herboren worden.
Alle avonden zien mij toesnellen
om eindeloos te huilen onder je raam,
je verlaten raam, waar je lieve gezicht
en lieve glimlach niet meer stralen.
Als ik denk aan onze verloren dagen,
rouw ik en weet ik niets uit te brengen.
[ . . . ]
De volledige tekst kunt u per email opvragen.
Klik hier voor de voorwaarden.
Webontwerp en vertalingen: Bert Nieuwenhuize © (tenzij anders vermeld) Geen publicatie of gebruik zonder toestemming.
xx
Neem contact op via de link op de pagina. Vermeld waarvoor u de vertaling wilt gebruiken, deze zal u dan na betaling per ommegaande worden toegestuurd.
Bij publicatie dient u naam en bron te vermelden. Publicatie op andere websites of voor commerciële doeleinden is niet toegestaan.
