Not every man knows what he shall sing at the end,
Watching the pier as the ship sails away, or what it will seem like
When he’s held by the sea’s roar, motionless, there at the end,
Or what he shall hope for once it is clear that he’ll never go back.

When the time has passed to prune the rose or caress the cat,
When the sunset torching the lawn and the full moon icing it down
No longer appear, not every man knows what he’ll discover instead.
When the weight of the past leans against nothing, and the sky

Is no more than remembered light, and the stories of cirrus
And cumulus come to a close, and all the birds are suspended in flight,
Not every man knows what is waiting for him, or what he shall sing
When the ship he is on slips into darkness, there at the end.

Niet iedereen weet wat hij zal zingen op het einde,
kijkend naar de pier terwijl het schip afvaart, of hoe het zal zijn
als hij stil gegrepen wordt door het gebrul van de zee, daar op het einde,
of waar hij op moet hopen als duidelijk is dat hij nooit terug zal keren.

[ . . . ]

De volledige tekst kunt u per email opvragen.
Klik hier voor de voorwaarden.