Venezia

4. La Biondina in gondoleta

Tekst: Antonio Lamberti

La Biondina in gondoleta
L'altra sera g'ho menà:
Dal piacer la povereta,
La s'ha in bota indormenzà.
La dormiva su sto brazzo,
Mi ogni tanto la svegiava,
Ma la barca che ninava
La tornava a indormenzar.

 

Gera in cielo mezza sconta
Fra le nuvole la luna,
Gera in calma la laguna,
Gera il vento bonazzà.
Una solo bavesela
Sventola va i so' caveli,
E faceva che dai veli
Sconto el ento fusse più.

 

Contemplando fisso fisso
Le fatezze del mio ben,
Quel viseto cussi slisso,
Quela boca e quel bel sen;
Me sentiva drento in peto
Una smania, un missiamento,
Una spezie de contento
Che no so come spiegar!

 

M'ho stufà po', finalmente,
De sto tanto so' dormir,
E g'ho fato da insolente,
No m'ho avuto da pentir;
Perchè, oh Dio, che bele cosse
Che g'ho dito, e che g'ho fato!
No, mai più tanto beato
Ai mii zorni no son stà.

 

xx

De blondine in de gondel

xx

De vorige avond nam ik
mijn blondine mee in de gondel:
Tot haar genoegen viel ze
meteen in slaap.
Ze sliep in mijn armen
en ik wekte haar van tijd tot tijd,
maar het schommelen van de boot
wiegde haar weer snel in slaap.

De maan gluurde
vanachter de wolken;
de lagune lag in rust,
de wind was slaperig.
Alleen de aanzet van een briesje
speelde zacht met haar haar
en lichtte de sluiers op
die haar boezem bedekten.

[ . . . ]

De volledige tekst kunt u per email opvragen.
Klik hier voor de voorwaarden.