Phyton, le mervilleus serpent,
Que Phebus de sa flesche occit,
Avoit la longueur d’un erpent,
Si com Ovides le descrit,
Mais onques homs serpent ne vit
Si fel, si crueus, ne si fier
Com le serpent qui m’escondit
Quant a ma dame merci quier.
Il ha sept chiés, et vraiement
Chascuns a son tour contredit
La grace ou mon vray desir tent,
Dont mes cuers an dolour languit.
Ce sont Refus, Desdaing, Despit,
Honte, Paour, Durté, Dangier,
Qui me blessent en l’esperit
Quant a ma dame merci quier.
Si ne puis durer longuement,
Car ma tres douce dame rit
Et prent deduit en mon tourment,
Et es meschiés ou mes cuers vit.
Ce me destruit, ce me mourdrit,
Ce me fait plaindre et larmoier.
Ce me partue et desconfit
Quant a ma dame merci quier.
Python, de wonderbaarlijke slang
die Phoebus doodde met zijn pijl,
was een kilometer lang,
zo vertelt Ovidius tenminste,
maar niemand heeft ooit een slang gezien
die zo wreed, zo slecht, of zo arrogant is
als de slang die mij schaamte bezorgt
als ik mijn vrouwe om genade smeek.
[ . . . ]
De volledige tekst kunt u per email opvragen.
Klik hier voor de voorwaarden.
Webontwerp en vertalingen: Bert Nieuwenhuize © (tenzij anders vermeld) Geen publicatie of gebruik zonder toestemming.
xx
Neem contact op via de link bovenaan de pagina's. Vermeld waarvoor u de tekst wilt gebruiken, deze zal u dan per ommegaande worden toegestuurd.
Bij publicatie dient u naam en bron te vermelden. Publicatie voor commerciële doeleinden is niet toegestaan.
