Pour ce que tous mes chans fais
De dolereus sentement,
Et pour ce que ne chant mais,
Repris sui de meinte gent.
Mais qui vraiement saroit
Ce que mes las cuers reçoit
Pour ma dame au dous accueil
Ja mais ne me blasmeroit
Se je chant mains que ne sueil.
Car pour amer onques mais
Si tres dolereusement
Ne fu nuls amis detrais
Com je sui; car, vraiement,
Langue raconter a droit
Ne cuers penser ne porroit
La dolour que je recueil,
Pour ce m’est vis que j’ay droit,
Se je chant mains que ne sueil.
Mais endurer ce grief fais
Me fait ma dame plaisant,
Quant ne puis, n’en dis n’en fais,
Plaire a son viaire gent.
Ce tient mon cuer si estroit
Qu’assés miex partir vaudroit
En [deux] que vivre en tel dueil.
Dont nuls blasmer ne me doit
Se je chant mains que ne sueil.
Omdat ik al mijn liederen componeer
vanuit gevoelens van verdriet,
en omdat ik niet meer zing,
word ik door velen gelaakt.
Maar wie echt wist
wat mijn arme hart te lijden heeft
op grond van mijn innig-gewenste vrouwe
zou mij helemaal niet verwijten
dat ik minder zing dan vroeger.
[ . . . ]
De volledige tekst kunt u per email opvragen.
Klik hier voor de voorwaarden.
Webontwerp en vertalingen: Bert Nieuwenhuize © (tenzij anders vermeld) Geen publicatie of gebruik zonder toestemming.
xx
Neem contact op via de link bovenaan de pagina's. Vermeld waarvoor u de tekst wilt gebruiken, deze zal u dan per ommegaande worden toegestuurd.
Bij publicatie dient u naam en bron te vermelden. Publicatie voor commerciële doeleinden is niet toegestaan.
