Madrigali Libro II

1. Non si levava ancor l'alba novella

.

Non si levava ancor l'alba novella
né spiegavan le piume
gli augelli al novo lume,
ma fiammeggiava l'amorosa stella,
quando i duo vaghi, e leggiadretti amanti,
ch'una felice notte aggiunse insieme,
come Acanto si volge in vari giri,
divise il novo raggio; e i dolci pianti
nell'accoglienze estreme,
mescolavan con baci e con sospiri
mille ardenti pensier, mille desiri.
Mille voglie non paghe,
in quelle luci vaghe,
scopria quest'alma innamorata, e quella.


E dicea l’una sospirand’allora:
anima, a dio, con languide parole.
E l’altra: vita, a dio, le rispondea,
a dio, rimanti. E non partiansi ancora
inanzi al novo sole,
e inanzi a l’alba che nel ciel sorgea,
e questa e quella impallidir vedea
le bellissime rose
ne le labr’amorose,
e gl’occhi scintillar come facella
e come d’alma che si part’e svella,
fu la partenza loro:
a dio che part’e moro,
dolce languir, dolce partita e fella.

 

.

De dageraad was nog niet verschenen

.

De dageraad was nog niet verschenen,
de vogels hadden hun vleugels nog niet uitgestrekt
naar de nieuwe zon,
maar de ster van liefde scheen nog steeds helder
toen de twee mooie en gracieuze minnaars,
die samen een vrolijke nacht hadden doorgebracht,
even kronkelend en draaiend als een acanthus,
werden gescheiden door het nieuwe licht; zoete kreten
in de laatste omhelzingen
mengden zich met kussen en zuchten,
duizend brandende gedachten, duizend verlangens.
[ . . . ]

De volledige tekst kunt u per email opvragen.
Klik hier voor de voorwaarden.

Voor het gehele Boek Madrigalen II,
klik hier voor de voorwaarden.