xx

Io son sì stanco sotto ‘l fascio

Tekst: Francesco Petrarca

Io son sì stanco sotto ‘l fascio antico
Delle mie colpe e dell’usanza ria.
Ch’i’ temo forte di mancar tra via,
E di cader in man del mio nemico.

 

Ben venne e dilivrarmi un grande amico,
Per somma ed ineffabil cortesia;
Poi volò fuor della veduta mia
Si ch’a mirarlo indarno m’affatico.

 

Ma la sua voce ancor quaggiù rimbomba:
O voi che travagliate, ecco il cammino;
Venite a me, se ‘l passo altri non serra.

 

Qual grazia, qual amore, o qual destino
Mi darà penne in guisa di colomba,
Ch’i’ mi riposi, e levimi da terra?

 

xx

xx

Vertaling: Ike Cialona

Ik ben zo moe onder de oude last van
schuldbewustzijn en het oude kwaad dat
ik hem niet veel langer meer kan dragen
en bang ben dat ik voor de vijand zwicht.

 

Wel heeft een goede vriend mijn schuld
verlicht door een onzegbare vrijgevigheid.
Maar die is nu uit mijn gezicht verdwenen.
Ik zoek hem overal maar zie hem niet.

 

De volledige tekst kunt u per email opvragen.
Klik hier voor de voorwaarden.