xx

Per aspro mar di notte

Tekst: Gabriele Fiamma

Per aspro mar di notte in picciol legno
Senza guida o governo della vita
Presi nell’età verde il primo corso,
Pensando andar in più tranquilla parte,
Senza provar l’ira crudel de’ venti
O ‘l fero assalto delle torbid’onde.

 

Non hanno tante arene intorno l’onde,
Né tante gemme ha ben fiorito legno
Quando spiran d’april fecondi venti,
Quanti hebbe affanni e doglie allor la vita;
E pur non volle mai volger il corso,
Per far presto ritorno in miglior parte.

 

Errai, scorrendo in questa e ‘n quella parte,
Ovunque volse il rio furor dell’onde,
Sforzando sempre dietro a morte il corso,
Mentre l’acque d’intorno, e dentro al legno
Faceano orribil guerra alla mia vita,
E con lor congiurati erano i venti.

 

Ma quel gran re, ch’affren’il mare ed i venti,
Mosse pietoso i lumi in quella parte
Ov’era oppressa la mia stanca vita;
E con dolci parole acquetò l’onde,
Volgendo il mio quasi sommerso legno
A miglior strad’, a più felice corso.

 

Così quel che m’avanza del mio corso
Difenda, prego, da nemici venti
Sì ch’a questi occhi homai sien tolte l’onde,
E del suo aiuto a me doni tal parte,
Che ‘l mio carco d’error sì fragil legno
Possa condurre ov’è l’eterna vita.

 

O voi, già stanchi in questa frale vita,
Drizzate al sommo ben dell’alma il corso,
Volgendo al cenno suo la vela e ‘l legno,
Che farà il mar tranquillo e quieti i venti,
E vi condurrà seco in quella parte,
Ove ne cuoce il sol, né bagnan l’onde.

 

Signor, il legno è fral, grave la vita
E periglioso il corso in ogni parte;
Ma i venti l’huom fuggir può teco, e l’onde.

 

 

xx

xx

Ike Cialona

In een klein bootje op de ruwe zee,
zonder een gids, bestuurder of geleide,
ben ik vertrokken, in mijn jonge jaren.
Ik dacht te gaan naar rustige gebieden,
zonder te lijden onder wrede winden
dan wel een aanval van het woeste water.

 

De zee is niet omringd door zoveel stranden,
een boom wordt niet gesierd door
zoveel knoppen wanneer de winden zacht
zijn in april, zoveel als toen mijn leven zorgen telde.
Toch wilde ik de steven nimmer wenden
om weer te keren naar een beter oord.

 

Zo dwaalde ik dus doelloos over zee,
gedreven door de woede van de golven
en onvermoeibaar vechtend voor mijn leven,
terwijl het water rond en in de boot
mij met zijn gruwelijke kracht belaagde
en met de woeste winden samenspande.

 

Toen heeft de Heerser over zee en winden
zijn blik barmhartig naar de boot gericht
waarop ik vocht voor mijn armzalig leven.
Hij sprak de woeste golven sussend toe
en wees mijn toen al haast gezonken scheepje
een route die minder gevaarlijk was.

 

De volledige tekst kunt u per email opvragen.
Klik hier voor de voorwaarden.