Zeven romances op. 47

2. Gornimi tikho letela dusha nebesami

Tekst: Aleksei Konstantinovich Tolstoy

Gornimi tikho letela dusha nebesami,
Grustnïe dolu ona opuskala resnitsï;
Slezï, v prostranstvo ot nikh upadaya zvezdami,
Svetloy i dlinnoy vilisya za ney verenitsey.

 

Vstrechnïe tikho ee voproshali svetila:
“Chto tï grustna? I o chem eti slezï vo vzore?”
Im otvechala ona: “Ya zemli ne zabïla,
Mnogo ostabila tam ya stradan’ya i gorya.
Mnogo, mnogo stradan’ya, akh, mnogo
Ostavila ya tam stradan’ya i gorya.
Zdes ya lish likam blazhenstva i radosti vnemlyu,
Pravednïkh dushi ne znayut ni skori, ni zlobï, –
O, otpusti menya snova, sozdatel, na zemlyu,
Bïlo b o kom pozhalet i uteshit kovo bï”

 

.

Zacht zweefde een ziel op naar de hemel

.

Zacht zweefde een ziel op naar de hemel,
zijn ogen terneergeslagen van verdriet;
daaruit vielen tranen in de ruimte als vallende sterren,
een lang, helder spoor sleepte erachteraan.

Wezens die hem welkom heetten vroegen hem:
''Waarom ben je verdrietig? Waarom vergiet je die tranen?''
Hij antwoordde: ''Ik ben de Aarde niet vergeten,
[ . . . ]

De volledige tekst kunt u per email opvragen.
Klik hier voor de voorwaarden.